Jack is een vrolijke, enthousiaste Jack Russel terrier van bijna 3 jaar. Op vrijdag kwam hij met zijn baasje bij ons in de kliniek omdat hij die dag al zo’n 10 keer achter elkaar had gebraakt. Hij was ook erg sloom en maakte een zieke indruk. Bij een brakende hond voeren we een onderzoek uit om de oorzaak van het braken te achterhalen. Jack had geen koorts, en in de buik waren geen afwijkingen te voelen.
Bij honden die plotseling gaan braken vragen we altijd of de hond misschien iets opgegeten kan hebben wat niet verteert, zoals bijvoorbeeld stokken, stenen, speeltjes of andere rare dingen. Normaal gesproken deed Jack dat nooit.
Jack kreeg tabletten en een drankje voorgeschreven, en een dieetadvies. De volgende dag zou hij op controle komen. Op zaterdag was het braken nog niet over en nog steeds was Jack sloom en niet zijn normale enthousiaste “zelf”. Typisch was dat het “braken” van Jack eigenlijk niet echt braken bleek te zijn, maar meer oprispingen.
Bij braken moeten dieren moeite doen om de maaginhoud naar buiten te krijgen. Het komt als het ware “vanuit de tenen”. Bij oprispingen komt de maaginhoud makkelijk omhoog, eigenlijk zonder dat de hond er erg in heeft. We hebben hem andere medicijnen gegeven, onder andere voor het remmen van de maagzuurproductie. Het leek wat beter te gaan, maar op maandagmiddag kwam Jack weer terug. Naast de oprispingen was Jack nu ook echt gaan braken.
Tijd voor verdere actie! We hebben een röntgenfoto van de maag en de slokdarm gemaakt na eerst bariumpap ingegeven te hebben. Barium is een zogenaamd contrastmiddel, op de röntgenfoto is dit goed te zien. (wit). Op de foto direct na het ingeven van de barium waren geen afwijkingen in de slokdarm en de maag te zien. Na 4 uur hebben we opnieuw een foto gemaakt. Normaal gesproken is de maag na 4 uur leeg. Bij Jack zat alle barium nog in de maag!
Op dat moment hebben we besloten Jack te opereren. Eerst is er een infuus aangelegd om de uitdroging, die Jack had opgelopen na 3 dagen braken, te herstellen. Bij de operatie bleek er een stukje van een rubber kauwbot vastgelopen te zijn in de darmen. Gelukkig waren de darmen nog niet ernstig beschadigd, en we konden het stukje rubber verwijderen door de darm in te snijden. Rubber is niet te zien op de röntgenfoto. Zou het een stukje metaal geweest zijn, dan hadden we bij de eerste foto natuurlijk al gezien dat er een vreemd voorwerp in de darm aanwezig was.
Het grootste risico van dit soort operaties is dat er tijdens of na de operatie darminhoud de buik in lekt. Als dit gebeurt, ontstaat er een buikvliesontsteking die vaak dodelijk verloopt. Tijdens de operatie heeft Jack antibiotica via zijn infuus gekregen. Na de operatie moest hij nog 3 dagen 2 maal per dag naar de praktijk komen om de antibiotica met injecties te geven.
Gelukkig zagen we Jack na de operatie snel opknappen, en na drie dagen was hij weer “zijn vrolijke zelf”. Alleen vond hij het een stuk minder leuk om de spreekkamer in te komen….
Het meest opvallende aan dit verhaal is dat het stukje rubber lange tijd in de maag gezeten heeft. Het kluifje was al een paar maanden geleden weggegooid omdat Jack het stukgebeten had! Al die tijd heeft het in de maag gezeten en weinig klachten gegeven. Achteraf gezien had Jack de laatste maanden af en toe ook wel gebraakt, maar de echte klachten kwamen pas toen het stukje in de darm vastliep.
Omdat Jack een hond is die niet snel dingen opeet, hebben we niet zo snel gedacht aan een vreemd voorwerp in de darm. Bij honden die alles opeten wat los en vast zit wordt daar toch sneller aan gedacht. Maar, zo blijkt maar weer: 1 keer is genoeg voor een heleboel ellende!
